Nowe Miasta

Nowe Miasta^[1] (hebr. עיירות הפיתוח, ajarot ha-pituach, dosł. miasta rozwoju, ang. development towns) – kategoria miast w Izraelu powstałych w latach 50. i 60. XX wieku na słabo zaludnionych obszarach peryferyjnych Negewu, Galilei oraz w Dystrykcie Centralnym lub opuszczonych przez arabskich uchodźców terenach, których przeznaczeniem było zapewnienie miejsc zamieszkania dla żydowskich imigrantów, dostarczenie im nowych miejsc pracy, rozwój niezamieszkanych obszarów Państwa Izrael oraz rozproszenie ludności po całym państwie.

Zgodnie z planami rządowymi Nowe Miasta miały być narzędziem zrównoważonego rozwoju państwa we wszystkich jego częściach, elementami pośrednimi, łączącymi duże miasta z kibucami, moszawami oraz ośrodkami rolniczymi. Ośrodki te, poprzez spełnianie funkcji lokalnych ośrodków administracyjnych, usługowych i przemysłowych, miały wspierać gospodarkę, społeczeństwo oraz obronność państwa. Była to izraelska próba realizacji teorii ośrodków centralnych Waltera Christallera^[2] [3]. Głównym planistą odpowiedzialnym za tworzenie planów rozmieszczenia nowych miast i lokowania w nich kolejnych fal żydowskich imigrantów był Arje Szaron^[a][4].

Od 1988 roku do 2009 roku w Izraelu obowiązywało Prawo miast i obszarów rozwoju, które miało na celu wspieranie społeczno-ekonomicznego rozwoju miast i obszarów rozwoju^[5][6].